Wiosna, lato, jesień, zima...i wiosna.

Piękny, ascetyczny, mądry, film dla inteligentnego, uczuciowego widza. Polecam z całego serca i ducha. Szkoda, że w Polsce nie ma takich pięknych i jednocześnie odludnych miejsc. Potrzeba mi właśnie spokojnego życia w samotności, w harmonii z przyrodą. Chciałbym tak spędzić jeśli nie na całe życie, to przynajmniej dłuższy czas, potrzebna mi taka cudowna przystań do której mógłbym zawijać w razie potrzeby.

o filmie

Trzeźwe i/lub czarne spojrzenie.

"Samochodu nie wolności będziesz chciał"

Dziś w "Dzienniku" ukazał się hurraoptymistyczny artykuł dotyczący pokolenia 89. Autor na podstawie badań CBOS wysnuwa tezę, że generacja 89 jest najszczęśliwszym pokoleniem od wielu lat, pokoleniem demokratycznego kraju, efektem liberalnej polityki. Owy rocznik cechuje się chęcią studiowania (co 7 Polak), posiadania domu, założenia rodziny. Jest pewny siebie, ambity, bardziej konserwatywny od poprzednich pokoleń, jego największym celem jest miłość a nie kariera, nie interesuje się polityką (chce tylko by politycy zbytnio nie uprzykrzali życia). "Pokolenie o które walczyliśmy". No dobra, tyle z gazety...

Wszystko pięknie, ładnie, ale...czy na pewno?
Obraz pokolenia 89, jak i 90 do którego należę, a obawiam się też o kolejne roczniki jest dla mnie obrazem egoistycznego społeczeństwa konsumpcyjnego. W niedalekiej przyszłości staniemy się wielką grupą yuppie. W wieku 30 lat będziemy tworzyć społeczeństwo bierne wobec krzywdy ludzkiej i niezdolne do buntu (chyba, że stanie się modny). Niechęć do polityki może doprowadzić do jeszcze większego spłycenia publicznej dyskusji na tematy, które będą przecież obejmować wszystkich obywateli. Już dziś wybory są raczej walką specy od public relations niż sporem o idee, argumenty i wizje. Nie zdziwiłoby mnie wcale gdyby polityka niemal zniknęła z środków masowego przekazu (nie licząc programów typowo informacyjnych). Stanie się bardziej spokojna, wręcz "nudna", nieatrakcyjna dla i tak zmęczonego nią społeczeństwa. Politycy będą przepychać ustawy, których same projekty wywołałyby dziś sprzeciw. Będziemy dowiadywać się wszystkiego po fakcie i co najgorsze...gówno nas to będzie obchodzić...chyba, że ktoś zmusi nas do znaczącego obniżenia standardu życia, bo tylko to jest i będzie dla nas istotne. Staniemy się taką "drugą Rosją" jeśli chodzi o relacje państwo - społeczeństwo. Stopień i skala inwigilacji rośnie na świecie systematycznie i choć w Polsce nie jest pod tym względem najgorzej (patrz choćby Niemcy czy Rosja), to postęp jaki może się dokonać w najbliższej przyszłości budzi we mnie obawy o możliwość adaptacji słynnej powieści Orwella. Uważam pokolenia 89, 90, 91 z dzisiejszej perspektywy za pokolenia "martwe za życia". Nie wnosimy nic do kultury, nie mamy nowych idei czy marzeń, nie chcemy nawet zmienić świata na lepsze. My to MTV, H&M, Nasza-Klasa, Tańce z gwiazdami, seriale, fast foody, gówniane informacje itd. My to pokolenie gardzące emo za sztuczność, pseudo romantyczność, niziny liryczno-ideologiczno-muzyczne i nastawienie na konsumpcję. Nie dostrzegamy, że sami chcemy tylko własnego szczęścia - upatrywanego w niezachwianej konsumpcji. Na starość niektórym uda się odkryć, że niczego nie dokonaliśmy, że bezmyślna konsumpcja nie dała szczęścia. Mam nadzieję, że się mylę.

Na koniec zostawiłem sobie straszne dla mnie pytania - co z sztuką? Jaka będzie jej rola w takim społeczeństwie? Czy muzea, opery i teatry będą zmuszone do podjęcia radykalnych działań by się utrzymać? Czy uda się niektórym sprywatyzować wszystko co się da?

Chciałbym...

Tytuł zobowiązuje, więc...

chciałbym porozmawiać, swobodnie, może nawet podyskutować
o książkach, o poezji, o malarstwie, o teatrze telewizji
o tańcu, o filmach, o ekspresji, o formie, o sztuce
z kubkiem herbaty w dłoni, lekko przemoczony, wieczorem
w barze z jazzowo-bluesowym wystrojem
siedząc przy szybie, na przeciwko
kobiety, przepraszam można? Co?Tak, ależ proszę...
której twarzy nawet nie zobaczę, nim spojrzę wysiądzie przecież prąd
i ujrzeć nie chcę, nie chcę przecież kochać, kochać
człowieka? Nie.
Chcę zarysy, chcę dym, chcę impresję nocną
chcę głos cichy, spokojny, senny
zapach, zapach chcę włosów, chcę włosów kilka
na stole, na dobranoc.

Poczytaj mi...Williamie S. Burroughs

William S. Burroughs czyta

Annabel Lee
Masque of the Red Death

Dwusetne urodziny Edgara Allana Poe

Myślę, że czytanie dzieł Edgara jest najsensowniejszym sposobem na uczczenie jego dwusetnych urodzin. Dzięki temu wciąż pozostaje nieśmiertelny. Choć cenię go przede wszystkim za opowiadania, postanowiłem dziś zamieścić jego najsłynniejszy wiersz pt. "Kruk".

Kilka linków związanych z Jego twórczością
1 - proza, eseje i poezja po angielsku
2 - na tej stronie znajdziemy m.in. listy
3 - trochę wierszy i prozy po polsku
4 - wiersze po polsku, często można wybrać jedno z kilku tłumaczeń

The Raven

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore--
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visiter," I muttered, "tapping at my chamber door--
Only this and nothing more."

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;--vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow--sorrow for the lost Lenore--
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore--
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me--filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
"'Tis some visiter entreating entrance at my chamber door--
Some late visiter entreating entrance at my chamber door;
This it is and nothing more."

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
"Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you"--here I opened wide the door--
Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore?"
This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!"--
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my sour within me burning,
Soon again I heard a tapping something louder than before.
"Surely," said I, "surely that is something at my window lattice;
Let me see, then, what thereat is and this mystery explore--
Let my heart be still a moment and this mystery explore;--
'Tis the wind and nothing more.

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he,
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door--
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door--
Perched, and sat, and nothing more.

Then the ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
"Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore--
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning--little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door--
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as "Nevermore."

But the Raven, sitting lonely on that placid bust, spoke only
That one word, as if its soul in that one word he did outpour
Nothing farther then he uttered; not a feather then he fluttered--
Till I scarcely more than muttered: "Other friends have flown before--
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before."
Then the bird said "Nevermore."

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
"Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore--
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of 'Never--nevermore.'"

But the Raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore--
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking "Nevermore."

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
"Wretch," I cried, "thy God hath lent thee--by these angels he hath sent thee
Respite--respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Prophet!" said I, "thing of evil!--prophet still, if bird or devil!--
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate, yet all undaunted, on this desert land enchanted--
On this home by Horror haunted--tell me truly, I implore--
Is there--is there balm in Gilead?--tell me--tell me, I implore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Prophet!" said I, "thing of evil!--prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us--by that God we both adore--
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore--
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore."
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Be that our sign of parting, bird or fiend!" I shrieked, upstarting--
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul has spoken!
Leave my loneliness unbroken!--quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadows on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted--nevermore!

zaległe zdjęcia z woodstocku 2008

Scena









łee...trzeba było się ogolić ;) BTW...z tymi kolesiami co siedzą przy ogrodzeniu nawiązaliśmy trwającą do dziś znajomość.

W oczekiwaniu na spóźniający się pociąg.
niektórzy musieli / chcieli wcześniej wyjechać
znajomi
Tego nie zapomnę do końca życia xD Mógłbym pisać godzinami jakie dialogi, akcje, scenki etc. dzięki temu się działy.
Nie wiem kto to, ale mina mnie rozwala.

Co za brrrrrrrudas
Żartu nie pojmą ci, co się nie nasłuchali Krysznowców :)
Krysznowcy

Hołdys w ASP (rano, dzień 0, dlatego mało ludzi)





namioty i widok na scenę


TOI-TOIe (kible) i umywalki.

Wcześnie rano, droga na pole namiotowe.
Kostrzyn, czekanie na autobus.
niezły ubaw mieliśmy z tego kolesia
oto jak się śpi w pociągu
Irek, czyli najskuteczniejszy i najbardziej sympatyczny żul na świecie.
CHWDP!...CHWDP!...itd.



Michał, Rudy i Ksenia. Takie zachowania to w naszej ekipie normalka :)
Dudzin i Irek

Aśka, Faustyna i Ksenia, czyli trójkąt bermudzki - mężczyźni przy nich znikają ;)
Prawie jak z The Ring ;)